Μία Μαρία

 

Μία Μαρία

Κωνσταντίνος Φώσκολος

 

Ένα θρανίο με βιβλία και από πάνω τους η Α, 17 ετών, στο δωμάτιό της, προσπαθεί να διαβάσει.

Α: Πω… έχω και το διαγώνισμα Ιστορίας στο φροντιστήριο…Ααααχ, τα νεύρα μου… Τον ατελείωτο έχουνε… Κουράστηκα άλλο και μένει μισή χρονιά ακόμα…

Κοιτά ολόγυρα το δωμάτιό της προσπαθώντας να ξεχαστεί από τη μελέτη.

Α: Τι ωραία ήταν στην πενταήμερη! Τώρα, το καλοκαίρι πια. Καλά θα περάσουμε σούπερ με τα κορίτσια. Θάλασσα, μπάνια, ήλιος, μπαράκια… τέλεια!

Θυμάται όμως…

Α: και πανελλήνιες!!! Την τύχη μου μέσα…Πότε θα τελειώσω τα αυριανά και έχω και  το διαγώνισμα της Ιστορίας… Δευτεριάτικα...

Πιάνει το κινητό.

Α: Λίγο TikTok και ξεκινάω…

Όπως χαζεύει στο κινητό…

Α: Αν με δει η μάνα μου θα με σκοτώσει… «Διάβαζε! Να μελετάς να προκόψεις! Δες εμένα και τον μπαμπά σου.»… Ναι σε είδα και σένα. Μια νοικοκυρούλα έχεις καταντήσει. Το πρωί στην εταιρεία που δουλεύεις και την υπόλοιπη μέρα, σπίτι, δουλειές, πλυσίματα, φαγητά, σιδέρωμα… Να διαβάζω να γίνω κάτι… τι δηλαδή; Μορφωμένη νοικοκυρούλα;

Αφήνει το κινητό και αρχίζει μελέτη. Αλλάζει η σκηνή. Η Γ, 47 ετών, στην κουζίνα της, σιδερώνει.

Γ: Να φάνε να πλύνω και τα πιάτα, αφού τελειώνει και το σίδερο, να κάτσω επιτέλους. Ά, να μαζέψω και τα ρούχα.

Σκέφτεται και σιδερώνει. Μετά από λίγο…

Γ: Α! Ξέχασα γαμώτο τις καταστάσεις με τις αυριανές παραδόσεις. Πω, στο excel… Είναι ανοικτός ο υπολογιστής;

Φωνάζει.

Γ: Μαρία!

Σταματάει απότομα.

Γ: Άσε… διαβάζει… θα τον ανοίξω εγώ μετά… Α, έτσι διάβαζα κι εγώ. Θυμάμαι άπειρες ώρες μελέτης. Κουραζόμουν πολύ… Έχει πόνο η μελέτη. Ε, έλεγα τον πόνο μου στα βιβλία που με πονούσαν… Χαμογελάει. Άξιζε όμως τον κόπο. Πήρα πτυχίο και βρήκα αμέσως δουλειά. Δε λέω, κουράστηκα πολύ να ανέβω στην εταιρεία αλλά έγινα προΙστάμενη στο τμήμα μου. Κουράζομαι πολύ, αλλά αξίζει τον κόπο. Σηκώνοντας το σίδερο… Τα κατάφερα!

Αλλάζει η σκηνή. Η Β, 27 ετών, υπάλληλος μεταφορικής εταιρείας, καθισμένη στο γραφείο της.

Β: Σκέφτομαι ώρες ώρες τι θα γινόταν αν δεν είχα πάρει πτυχίο. Δηλαδή τώρα εργάζομαι πάνω στον τομέα μου; Όχι. Οπότε; Τσάμπα το διάβασμα, τσάμπα τα όνειρα που έκανα όταν έδινα πανελλήνιες ή όταν μπήκα στη σχολή. Με όλη αυτή την ανεργία, πάλι καλά που βρήκα και εδώ δουλειά.

Κοιτάζει τη βέρα της.

Β: Εντάξει, τρία χρόνια αρραβωνιασμένοι, ε πρέπει να παντρευτούμε, να ξεκινήσουμε την οικογένειά μας.

Σκέφτεται.

Β: Ναι καλά… που χρόνος για το μεταπτυχιακό που ήθελα… Άσε… θα δούμε αργότερα. Τώρα πρέπει να κάνουμε οικογένεια. 27 πήγα, περνάνε τα χρόνια.

Κοιτάζει τριγύρω και φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο, σαν αυτά που ευφραίνουν την μαυρισμένη μας καρδιά για λίγα λεπτά...

Β: Θα αφοσιωθώ και εδώ… καλά είναι και με σκληρή δουλειά, ίσως να εδραιωθώ και να πάρω και προαγωγή. Τι στο καλό… τσάμπα σπούδασα!

Αλλάζει η σκηνή. Και οι τρεις κοπέλες κάθονται στο ίδιο τραπέζι και τρώνε. Τρώνε αργά και σκέφτονται. Κοιτούν η μία την άλλη και μονολογούν. Η κάθε μία βλέπει νοητά την άλλη.

Α: στη Γ… Σήμερα γράφω και θα φέρω καλό βαθμό να σε κάνω υπερήφανη

Γ: Σαν χθες θυμάμαι τις αγωνίες μου. Στα 17… να γράφω καλά στα διαγωνίσματα. Στα 27… να ανέβω θέση στην εταιρεία…

Β: στην Α… Ναι, διάβαζε εσύ να προκόψεις… Κοίτα… και δείχνει τον εαυτό της.

Γ: Δεν τα πήγα άσχημα όμως. Οικογένεια, δουλειά… σκέφτεται… Καλά πήγαν όλα μωρέ, ευχαριστημένη είμαι.

Η Β φωνάζει στην Γ:

Β: Τι καλά μωρέ, τι καλά; Νοικοκυρούλα έγινες, τρέχεις όλη μέρα στη δουλειά, προσπαθείς να κρατηθείς σε μια ζωή φτιαγμένη για άντρες και μετά στο σπίτι σκέτη υπηρέτρια… Αυτά ήθελα εγώ για σένα Μαρία;

Η Α σκεπτική, μπαίνει στην κουβέντα:

Α: Κάτσε, δηλαδή, ότι μου λέτε είναι ψέμα; Αυτή η σιγουριά σας, ότι δηλαδή με τις σπουδές η ζωή είναι καλύτερη και εξασφαλισμένη… ψέμα;

Κοιτάζονται… Συνεχίζει η Α:

Α: στη Β… Άρα Μαρία δεν σε ωφέλησαν πουθενά οι σπουδές σου… Και σένα;… στη Γ… μια μαμά Μαρία έγινες, καλή νοικοκυρά και υπάλληλος γραφείου, σωστά;

Κοιτάζονται. Τα βλέμματα ποικίλλουν. Η Α είναι οργισμένη, η Β λιγότερο και η Γ γλυκαίνει το ύφος της κι άλλο.

Β: Απλά… συμβιβάζεσαι…

Α: με οργή… συμβιβάζεσαι;…

Η Γ τις σταματάει. Σηκώνεται, πηγαίνει ανάμεσα τους και λίγο πίσω και τις αγκαλιάζει.

Γ: Σκεφτείτε καλά το τι θέλετε στη ζωή σας. Και αυτό να προσπαθείτε να πετύχετε. Εσύ μικρή Μαρία θέλεις να σπουδάσεις. Το αύριο σου δεν το ξέρεις, αν και το βλέπεις. Αλλά αυτό που βλέπεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις τώρα. Τώρα το βλέπεις ως αποτυχία.

Β: Όχι, δεν είναι αποτυχία. Εγώ ήθελα να πάρω το πτυχίο μου. Το πήρα για μένα, Όχι για τους άλλους. Όχι για το αφεντικό μου, τον άντρα μου, τους γονείς μου. Για μένα. Και τη δουλειά μου την επίλεξα και αν δεν μου αρέσει αύριο, μπορώ να την αλλάξω. Δεν ξέρω αν θα βρω, αλλά η απόφαση είναι δική μου.

Γ: Ακριβώς

Α: Εγώ με τόσες σκέψεις, είμαι μπερδεμένη… Δε ξέρω…

Γ: Ξέρεις

Β: Ξέρεις

Β και Γ: Είμαστε εσύ… Είσαι εμείς…

Γ: Και εμείς είμαστε αυτό που θέλεις να γίνεις.

Τέλος.